Inmiddels ben ik over de helft van mijn reis door Scandinavië en het is me opgevallen dat ze hier veel waarde hechten aan de “personal space”. Daarbij houden ze al helemaal niet van een praatje tenzij er alcohol in het spel is. Wat het reizen mij geleerd heeft is dat je toch altijd nog kan binden door gebruik te maken van een universele taal. De voor mij drie bekendste zijn daarin geld, liefde, en muziek. De taal van geld spreek ik redelijk en dat is maar goed ook. Ze kennen hier de prijzen. De taal van de liefde vind ik erg moeilijk om te spreken, ondanks alle bijles. De taal van de muziek daarentegen.
Mijn eerste muzikale multiculturele ervaring was in Srebrenica, Bosnië in 2008. Bij het sorteren van alle geschonken goederen uit Nederland stuitte ik op een muziekdoos met daarin een paars glimmende mondharmonica. Kort daarna stond ik op het schoolplein de longen uit mijn lijf blazen voor tientallen kinderen (Rik, hebben we ergens nog materiaal?). Positief verrast door het verblijdende effect dat dit simpel instrument had, bleven de hierop volgende dagen gevuld met amateuristisch blaaswerk. Voor hen een hoogtepunt in een dorp in wederopbouw, voor mij het begin van de taal van muziek.
De afgelopen jaren heeft de mondharmonica veel gebracht dat ik haar zelfs Monica ben gaan noemen. Over de hele wereld werd de taal van de muziek begrepen. In de skilift in Oostenrijk, op de boottocht door de Mekong Delta, na een 5-1 overwining op Spanje in Salvador, tijdens de 4th of July viering in Albany, of gewoon ’s nachts dronken in een shoarmatent in een willekeurige stad in Nederland. In eerste instantie kijken mensen raar op bij het horen van de eerste tonen, maar binnen enkele seconden wordt er meegeklapt en is het wachten op een Billy Joel verzoek. Toen maandag het trieste nieuws over mondharmonica legende Toots Thielemans mij bereikte, heb ik even een intermezzo gehad tussen de Fjorden.
Ondertussen tientallen Monica’s verder biedt zij wederom verbinding en blijdschap in Scandinavië. En dat kan ik wel gebruiken, want als je solo reist is alleen zijn geen keuze. Gelukkig heeft ieder hostel heeft hier wel een gitaar of iemand met een gitaar. Gitaar en Monica zijn als spek en ei. Lekker apart, samen ultiem. Voeg daar nog het geheime ingrediënt ethanol aan toe en iedereen spreekt dezelfde taal. Op deze manier heb ik al veel gezellige dagen en avonden gehad die de reis minder eenzaam maken.
Dus ondanks de enigszins afstandelijke houding van de Scandinaviërs weten we elkaar toch te vinden. Bovendien biedt de taal van geld hier ook toegang tot de illusie van liefde, kan je liefde ook praten door middel van muziek, en wellicht dat ik in de toekomst ook nog met muziek geld leer spreken.
5 Comments
Leave a comment
Recent Posts
Lekker Knallen
Ik vind het geweldig om oudjaarsavond vuurwerk af te steken. Het heeft iets sociaals voor mij. In de winkel betaal ik namelijk een flink bedrag om vervolgens met een simpel lontje het ...
Because I got high
Hoe hoog je gaat kent vele vormen. Je kan in de wolken zijn vanuit liefde die je voelt in je hart. Hoofd in de wolken. Roze wolken. En zo zelfs hemelsgeluk ervaren. ...
Ho…ho…ho…
Over tien dagen is het Kerstmis. Voor mij zijn dit feestdagen waarin samen zijn, warmte, en groothartigheid de boventoon voeren. Dat wordt mij niet makkelijk gemaakt dit jaar. Samenzijn mag, maar wel ...
Wat een heerlijk verhaal weer Wref! Leuk om meer wat te hebben gelezen!
Dikke kus van je zus
Mooi verhaal MBF! Lekker genieten nog! X Faar
Mooi verhaal met mooie vragen. Geniet ervan.
Heb je weer prachtig verwoord! Geniet nog even samen met Monica van het prachtige Scandinavië ! X
Klopt helemaal! Ik schreef een blog over een gitaar met slechts vijf snaren, maar die gitaar toverde elke dag een glimlach op iedereen zijn gezicht in Mentawai op mijn eilandje. Helaas hadden we geen Monica… Misschien kun jij die de volgende keer meenemen naar Indonesie 😉 Ik geniet van je verhalen terwijl ik een ‘reispauze’ houd!
– Have fun! –
Ruby
rubybackpacking.wordpress.com