Een Hondenleven

Al over de helft van mijn reis door Zuidoost-Europa vind ik pas de rust om tot een verhaal te komen. Begonnen in Slovenië, van waar de kustlijn mij in Albanië bracht om uiteindelijk in Ohrid, Macedonië te belanden. Ooit de muse van A. den Doolaard voor de Bruiloft der Zeven Zigeuners, en nu die van mij.

Wat begon als een met maagzuur overgoten toeristische hittegolf op zwetende slaapzalen en een te hoog promillage om zelfs als voetganger deel te nemen aan het verkeer veranderde langzaam in een vakantie waar ik meer behoefte aan had. Bij iedere kilometer verder van Nederland vandaan maken de auto’s met vakantiegangers plaats voor natuur. Daarmee moet ik ook afscheid nemen van mijn Westerse ingestelheid. Nog nooit ben ik zo vaak aangezien als drugshandelaar en heb ik te maken gehad met corruptie. Dit met als hoogtepunt Albanië.

Het straatbeeld van Albanië bestaat uit koffie drinkende mannen, oude Mercedessen, en tankstations…heel veel tankstations. Voor een land met een eigen olievoorraad is de prijs per liter te hoog. Witwassen is mij verteld. Je vindt hier geen grote industrie, multinationals, of fastfoodketens. Alles is in cash en over de meerderheid wordt geen belasting betaald. Dat vind ik mooi. Niet omdat ik een hekel heb aan belasting betalen, maar omdat ik een vrijheid ervaar bij de mensen. Met twee uur werken per dag verdien je genoeg om jezelf en familie te voorzien. Kosten voor huisvesting is er vaak niet omdat vanuit het communistisch verleden het volk een woning heeft gekregen. Ik heb in Albanië niet meer dan 500 meter te hoeven lopen voordat een willekeurige auto stopt om mij mee te nemen naar mijn bestemming, daarbij ook vaak wat lekkers te roken aangeboden gekregen. Het begrip opportunity costs, up- of cross selling vinden hier geen gehoor, en dat vind ik mooi. Geen oog om oog, geen kosten optimalisatie, wel thuis je eigen drank stoken, Rakija. Natuurlijk, mooi voor mij maar het land gaat tegelijkertijd gebukt onder drugs- en mensenhandel.

Terwijl ik mijzelf vergaap aan de cultuur en middeleeuwse binnensteden die Zuidoost-Europa te bieden heeft, werk ik mezelf door de werken van Keynes, Marx, en Machiavelli. Taai leesvoer, dus gaat dit gepaard met een dutje in de zon zo nu en dan. Reizen is voor mij leren van het verleden en luisteren naar het heden. Ik ben opzoek. Al verzonken in mijn eigen gedachtestroom word ik met beide benen terug op aarde gezet. Figo is dood.

Onze relatie begon precies 8 jaar geleden met mijn terugkomst uit Amerika waarbij hij direct zijn tanden in mijn hand zette. Wat volgde was een moeizame verhouding waarbij het aantal keren dat ik hem heb uitgelaten op twee handen is te tellen. Naarmate de tijd verstreek en zijn haren grijzer werden, groeide onze band. Ik kwam steeds minder thuis en ook de periodes tussen mijn bezoeken werden langer. Daarmee het enthousiasme van Figo bij ons wederzien intenser.

Meer dan 2000 kilometer van huis raakt het overlijden van onze hond mij net zo, al dan niet meer, als de lokale cultuur van Zuidoost-Europa en het schrijven van oude economen. Het nadenken neemt pauze. De liefde van een hond. Zo onvoorwaardelijk, zo onbaatzuchtig en ook zo zorgenloos. Dat ik daar van leren mag.

“I’ll take a dog’s life. Just layin’ in the sun” – Eels