“Half the World Away”

Heu allemaal,

Zondagavond, met een droge mond ontwaak ik uit mijn niet al te diepe slaap. Ik haal mijn tong langs me lippen en probeer mijn verkrampte benen te strekken, maar helaas niet genoeg beenruimte. De bus is behoorlijk op temperatuur en krap. Achja, nog drie kwartier en dan ben ik weer thuis in Albany. Ik kijk eens om me heen en zie dat het gros van mijn medepassagiers nog lekker ligt te slapen. Graag zou ik ook nog wel even willen slapen, echter gaat mijn aandacht meer uit naar het onweer. Al starende naar de indrukwekkende lichtflitsen start op mijn Ipod het nummer Half the World Away van Oasis, heerlijk! Een moment waarop ik de afgelopen 36 uur nog eens afspeel in mijn hoofd. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, want wat een geweldig weekend was dat….

Zaterdagochtend, vandaag is het dan zover: Ik ga naar “the City”! Natuurlijk niet alleen, Ted zal mij vergezellen op mijn allereerste grote trip hier in Amerika. Hij studeert hier voor zijn Master op het CNSE en is één van mijn nieuwe vrienden die ik heb gemaakt gedurende mijn verblijf hier in Albany. Zijn persoonlijkheid is een mengsel van Koen Wit en Gijs Ververs, dat beloofd dus een gezellige en impulsieve reis te worden.

Onze bus vertrekt vroeg in de ochtend en rond tien uur komen we dan ook aan in New York City. Na onze spullen gedropt te hebben in het hostel lopen we naar de haven. We zijn op zoek naar de pier waar we “The Beast” kunnen vinden, want we willen namelijk even naar het Vrijheidsbeeld gaan kijken. Niet als al die bejaarde toeristen op zo’n slome boot gepropt, maar op een dikke speedboot. Terwijl “The Beast” met hoge vaart over de rivier scheurt geniet ik van het uitzicht. Vanaf hier heb ik een perfect zicht over Manhattan, het deel van New York City waar het allemaal te doen is. Na tien minuten komt de boot tot rust en hebben we enkele minuten de tijd om wat foto’s van Miss Liberty te schieten. Eenmaal terug aan land vervolgens we onze tocht en besluiten richting Time Square te gaan.

Iedereen kent de scene waarin Tom Cruise met zijn Ferrari over een verlaten Time Square rijdt, maar nu ik er ben zijn er miljoenen mensen, taxi’s en geen Tom Cruise. Nadat ik wat foto’s heb gemaakt en voor me uit kijk heb ik geen idee wat ik er doe. Stil sta ik op de trap midden op werelds beroemde kruising, te kijken en beetje bij beetje dringt het tot me door. Dit is Time Square!

Nadat alles een beetje tot me door is gedrongen koop ik in een steegje kaartjes voor de Lion King voorstelling van een hoestende man in een regenjas. Hierna zetten wij onze trip voort en gaan we de bezienswaardigheden langs, afgewisseld door wat bezoekjes aan Starbucks (poepen) en de metro. Als avondmaal weten we een Belgische friettent te vinden die zelfs Remia mayonaise heeft. Daarna gaan we terug naar ons hostel om snel te douche en ons op te maken voor het theater bezoek.

De eerste tonen die vanaf het podium de zaal in worden geslingerd geven mij al rillingen en kippenvel. Hier op volgt een twee en half uur durende show waarvan het verhaal er niet toe doet maar het juist de muziek en de kleuren zijn die het doen. Even een moment van rust in deze drukke stad. Nadat Simba zijn oom heeft verslagen gaan we wederom een kijkje nemen op Time Square, ditmaal in het donker met dezelfde reclame als overdag alleen dan verlicht. Ondertussen zijn zowel Ted als ik in voor een biertje en we besluiten dan ook maar eens om een discotheek te gaan zoeken. We belanden in de Pacha, welke mij al bekend is van zijn vestiging in Salou waar ik ooit (2005) eens stiekem bier heb gedronken. Naast twee Nederlandse boeren bevinden zich een hoop Spaans sprekende bipsvrijers en binky’s in de tent, wij nemen genoegen met de barvrouw in bikini. Gedurende avond verschijnen er dames die al douchend staan te dansen en beginnen enkele binky’s zich te ontdoen van hun kledij zodat hun anabole lichaam kan worden geshowd. Na wat biertjes en tequila hebben we genoeg aan ons Spaans gewerkt en vertrekken we richting de Ierse pub. Ondertussen jatten we nog een voorwiel en maken we vrienden met wat zwervers. In de pub treffen we slechts wat bezopen Midlife Crisis volk aan dat helemaal los gaat op Jimmy Bo Horne. Onder het motto “If you can’t beat them, join them” worden twee glazen Murphy’s besteld. Ahhh..bijna was ik vergeten hoe fatsoenlijk bier smaakt, echter eist dit biertje wel zijn tol. Zowel motoriek als mijn Engels beginnen te falen, tijd om door te gaan of beter gezegd terug te gaan…terug naar Time Square.

Inmiddels is het al vier uur in de ochtend en tot mijn verrassing heeft de drukste kruising ooit nu meer weg van de scene uit Vanilla Sky. Geen getoeter en irritante straatverkopers en alleen hier en daar een verdwaalde taxi of Amerikaan. Wel staat er een zwarte “priester” te verkondigen dat de zwarte mens de wereld over moet nemen en weer moet gaan geloven in God. Ted en ik gaan de discussie aan, helaas meneer is te koppig en wij te dronken. Heel even neem ik weer een moment voor mezelf en geniet ik in het midden op straat van de rust, New York City slaapt…

Zondagochtend, na een krappe vijf uur geslapen te hebben haast ik mezelf en mijn zware hoofd de douche in. Wil namelijk graag op tijd uitchecken en er is nog een hoop te zien. Na een stabiliserend ontbijt te hebben gehad vervolgen we onze reis naar The Empire State Building om even een blik te werpen van bovenaf op NYC. Bovenaan de toren geniet ik van het indrukwekkende uitzicht dat deze hoogte mij biedt. Even voel ik dat het promillage alcohol in mijn bloed nog wat aan de hoge kant is en klamp ik me snel vast aan de stalen omheining om zo niet om te vallen. Stiekem verlaten enkele bierscheten mijn lichaam, heb nu wel genoeg genoten van het uitzicht geloof ik.

Ter afronding van onze reis lopen we nog wat bezienswaardigheden langs, kopen we wat kleren en eten we Mexicaans. Inmiddels is de accu van mijn fototoestel leeg en is het dus tijd om onze spullen bij het hostel op te halen en richting het busstation te gaan. Voordat ik de Subway Grot in loop gun ik mezelf nog een blik op Central Park en bedank ik “The City”, het was gezellig.

Een felle bliksem gevolgd door een enorme donderslag maken een einde aan mijn dagdroom. Mijn Ipod neemt afscheid van Oasis en maakt plaats voor het volgende nummer. Op dat moment ben ik mezelf dankbaar dat ik ook Jack Johnson mee op reis heb genomen, toch nog maar even een half uurtje slapen.

Welterusten,

W. Knaldi

Als aanvulling op mijn sterke verhaal, de foto’s: http://www.mijnalbum.nl/Album=VOU4CWDI